covid-19

“ถ้าฉันไม่หาย และตายที่นี่ โดยไม่เห็นหน้าสามี ไม่เห็นหน้าลูก ฉันจะทำยังไง ขอเห็นหน้าครอบครัวก่อนตายได้ไหม” นี่เป็นคำพูดที่แรงงานข้ามชาติสัญชาติเมียนมากล่าวกับล่ามสาวคนหนึ่ง ณ โรงพยาบาลสนามที่มหาชัย

ภาวะความหวาดกลัวเชื้อโรคโควิด – 19 ที่ระบาดขึ้นอีกระลอกนั้น ใช่ว่ามีเพียงคนไทยเท่านั้นที่รู้สึกและได้รับผลกระทบ แต่การระบาดครั้งนี้มีคลัสเตอร์สำคัญที่อำเภอมหาชัย จังหวัดสมุทรสาคร และกระจุกตัวอยู่ในกลุ่มแรงงานข้ามชาติสัญชาติเมียนมา ทำให้คนกลุ่มนี้รู้สึกหวั่นกลัวและได้รับผลกระทบไม่น้อยเช่นกัน แน่นอนว่าความหวาดกลัวเชื้อโรคนี้ได้เผยให้เห็นปัญหาที่ซุกไว้ใต้พรมหลายอย่าง และหนึ่งในนั้นคือความเกลียดกลัวแรงงานประเทศเพื่อนบ้านที่ถูกขับเน้นให้เด่นชัดมากขึ้นไม่แพ้กันกับความเหลื่อมล้ำในด้านอื่น ๆ เพจ “คนข้ามแดน” จะพาทุกคนไปพูดคุยกับน้องยุ้ย ศิริวรรณ สมศรี ล่ามสาวภาษาพม่าชาวไทยผู้เป็นอาสาสมัครล่ามของทางจังหวัดสมุทรสาคร ปฏิบัติงาน ณ พื้นที่มหาชัย ใน โรงพยาบาลภาคสนาม ถึงบรรยากาศของมหาชัยในปัจจุบัน ประสบการณ์การทำงานกับความเสี่ยง และอคติทางชาติพันธุ์ที่ได้พบเจอในฐานะล่ามภาษาที่ทำงานกับแรงงานข้ามชาติสัญชาติเมียนมามาโดยตลอด